فرمانروای دژ پوشالی

اثر مورد بحث، بیش از هر موضوع دیگری، با مفهوم انسان بودن سر و کار دارد؛ همان‌گونه که در دیدگاه‌های سنتی دربارهٔ طبیعت انسان تصور می‌شود. هیچ‌گونه قرابتی میان این دیدگاه و تصویری که انسان معاصر از خود می‌سازد، وجود ندارد: تصویر موجودی باهوش که محکوم به بهره‌برداری از منابع زمین است- چه برای لذت شخصی و چه برای رفاه اجتماعی- تا سرانجام شعلهٔ حیاتش خاموش شود و تاریکی مرگ او را دربر گیرد. در دیدگاه سنتی، انجام وظیفهٔ انسانی، معادل زندگی کردن به‌مثابه یک «نماد» است، نه یک موجود درگیرِ خود و نه یک ذره از میان بی‌شمار خاشاک‌هایی که برای مدت کوتاهی در نور خورشید دیده می‌شوند. البته زندگی کردن به‌عنوان نماد هم بدین معناست که انسان این‌گونه معرفی و شناسانده شود. بلندای چنین وظیفه‌ای به آسمان‌ها می‌رسد و به افق‌های نامرئی دست می‌یابد. اما از آن‌جا که انسان موجودی چندپاره است، به دنبال تمامیت می‌گردد تا به آن‌چه حقیقتش است دست یابد.

این اثر ارزشمند، نقدی است بر بسیاری از فرضیات ناگفته‌ای که زندگی ما را شکل می‌دهند. نویسنده درخشان آن، باورهای رایج امروز را با اعتقاداتی مقایسه می‌کند که در گذشته‌های دور جهت‌دهنده حیات بشر بوده‌اند. او بحث خود را با نحوه تسخیر جسم و روح شهروندان توسط ایده‌های مدرن آغاز می‌کند. همین تجدیدنظر در مسئولیت‌های انسان امروز را ضروری‌تر و بحرانی‌تر از همیشه ساخته است. «فرمانروای دژ پوشالی» هشدار و یادآوری برای بیدار کردن آگاهی همه شهروندان و انسان‌ها برای انتخاب آزادانه سرنوشت نهایی خویش است. گای ایتون در این اثر بلندآوازه، از حمله به ارزش‌های مسلط روزگار خود طفره نمی‌رود و کارکردهای سودمند سنت‌های دیروز را که با باد شدید «مدرنیته» و سنت‌ستیزی به دست فراموشی سپرده شده‌اند، توضیح می‌دهد. او در سرتاسر اثر، جای خالی علم‌زدگی و اشتباه قلمرو دانش و ایمان را نشان می‌دهد و اگرچه خود در محیطی خداباورانه به دنیا نیامده، پیامدهای دور انداختن ارزش‌ها و سنت‌های کهن بشری را با زبانی منحصربفرد تشریح می‌کند.