هیوم، نیچه، و ریشه های غیرعقلانی امر سیاسی

این کتاب درباره رابطه بین طبیعت انسان و اندیشه سیاسی نیچه صحبت می‌کنه. مکنت معتقده که بهترین راه برای فهمیدن نیچه، نگاه کردن به اون از دیدگاه هیومه، با توجه به تفاوت‌های اساسی این دو فیلسوف در بسیاری از مباحث فلسفی. پس می‌تونیم هیوم و نیچه رو به عنوان فیلسوفانی طبیعت‌گرا در نظر بگیریم که می‌خوان ریشه‌های مادی و غریزی طبیعت انسان رو آشکار کنن و انسان رو به طبیعت واقعی‌اش برگردونن. طبق نظر هر دو فیلسوف، انسان موجودیه که لایه‌های روانی و رفتاریش با تعاملات حسی، واکنش‌ها، احساسات و به طور کلی غرایز شکل می‌گیرن. این درک از طبیعت انسان همراه با دید کلی نیچه درباره طبیعت تراژیک انسان، منجر به یه فلسفه سیاسی میشه که هدفش ایجاد یه نظم سیاسی آریستوکراتیکه تا شرایط لازم برای ظهور انسان‌های بزرگ‌تر و فراتر از انسان فراهم بشه.

نیچه معتقده که در وجود انسان یه تراژدی وجود داره که اون رو به سمت تجربه درد و رنج‌های زندگی می‌کشونه. از نظر نیچه، تنها راه برای اینکه انسان بتونه به حقیقت و کمال وجودی برسه، پذیرش این تراژدی و مواجه شجاعانه با اونه. به همین خاطر، نیچه دنبال ایجاد توانایی‌های فردیه که به آدمی اجازه می‌دن تا به طور فعال با تراژدی روبرو بشه و باهاش مقابله کنه. از نظر نیچه، این برخورد و تحمل درد و رنج از طریق فرایند خودشکوفایی و ارتقاء فردی، باعث ایجاد ارزش‌های والاتر در جامعه می‌شه. بنابراین، نظریه نیچه به عنوان یک فلسفه سیاسی، تأکید قوی بر تقویت و بالا بردن انسان و ایجاد زندگی بهتر داره.

پیمان شیرپور: این کتاب درباره ی ریشه های غیرمنطقی سیاسته و اینکه چجوری عقاید سیاسی ما خیلی وقتا بیشتر روی احساسات و تعصبات ما تا منطق تاثیر میذاره. نویسنده با ارجاع به فیلسوف های بزرگی مثل هیوم و نیچه، نشون میده که چجوری طبیعت انسان و عوامل روانشناختی میتونه روی دیدگاه های سیاسی ما تاثیر بذاره. کتاب رو به زبان ساده و قابل فهم برای عموم نوشته و خوندنش لذت بخشه. مفاهیم فلسفی پیچیده رو با مثال های ملموسی که همه متوجه بشن توضیح داده. اگه علاقه مند به مباحث سیاسی و فلسفی هستید قطعا از خوندن این کتاب لذت میبرید. پس حتما برید سراغش!

در کنار نکات مثبتی که درباره این کتاب عرض کردم، باید به نقاط ضعف آن هم اشاره کنم: اول اینکه کتاب شاید برای خوانندگان کاملاً مبتدی در حوزه فلسفه سیاسی سخت‌فهم باشه. نویسنده فرض کرده که خواننده حداقل آشنایی اولیه با مفاهیم و اندیشمندان این حوزه داره. دوم اینکه تمرکز اصلی کتاب روی فلسفه غرب و اندیشمندانی مثل هیوم و نیچه هست و کمتر به سنت‌های فکری شرق و جوامع غیرغربی پرداخته. سوم اینکه در برخی قسمت‌ها، نظریات و دیدگاه‌های نویسنده کمی سلیقه‌ای و جانبدارانه به نظر میاد و شواهد و استدلال‌های کافی برای اثبات ادعاها ارائه نکرده. در مجموع، با وجود این نقاط ضعف، هنوز هم کتاب خواندنی و جذابی هست و می‌تونه نقطه شروع خوبی برای ورود به حوزه فلسفه سیاسی باشه.